De kroonprins van Bahrein, Salman Al-Khalifa komt niet naar Het trouwfeestje van het jaar: de royal wedding van William en Kate. Dat zegt hij dit weekend in een brief aan prins Charles, de vader van William. Al-Khalifa ‘betreurt het zeer’ maar er is teveel ‘onrust’ in zijn land.
Tja.‘ Onrust’. In Bahrein stond een maand geleden ongeveer tien procent van gehele bevolking verzameld op een plein om te protesteren tegen de koning en zijn ondemocratische regering. Door hulp van het leger van Saoedi-Arabië wist de Al-Khalifa familie haar hachje te redden en konden de protesten onderdrukt worden. Daarbij vielen doden. Als reactie op de protesten heeft koning Al-Khalifa aangekondigd de democratie in zijn land nog meer aan banden te leggen: de antiregeringspartijen moeten worden ontbonden. Een deel van de oppositie is opgepakt, en onder mysterieuze omstandigheden verdwijnen sommige van de gevangenen. Volgens Amnesty International is Al-Khalifa "een schender van mensenrechten".
En bovendien een gezellig feestbeest, dacht het Britse koningshuis toen ze de uitnodiging op de post deden. Net als die andere party dictators die wèl aanwezig zullen zijn; de leiders van respectievelijk Swaziland, Oman, Koeweit, Qatar, Brunei and Abu Dhabi. Allen nemen ze een dagje vrij van hun absolute monarchschap en komen ze naar Londen voor de bruiloft. Om een stukje te proeven van de vast verrukkelijke trouwtaart, en daarbij zullen ze (alcoholvrij) toosten op het kersverse bruidspaar en in ieder geval Williams hand schudden.
Dat er veel en vers bloed aan de handen van die dictators kleeft, dat zal William niet merken: het is tenslotte feest. Het is een nationale feestdag zelfs. Die extra vrije dag heeft wel een economisch kostenplaatje van vijf biljoen pond dat bovenop de ‘gewone’ kosten van het huwelijk van ongeveer 30 miljoen komt. Maar dan heb je ook wat: het koningshuis wordt uitgebreid met een nieuwe prinses.
Het is echter de vraag of dat wel een nationaal feestje waard is. Het koningshuis laat zich namelijk niet echt van zijn beste kant zien. Want de wijdverbreide steun van het Britse volk voor de Arabische Lente wordt door dat koningshuis genegeerd: de royals trekken de (grotendeels door belastinggeld betaalde) champagne open met koninklijke families die het liefst in de Arabische Winter blijven hangen.
En dat getuigt van een let them eat cake- mentaliteit, een onverschilligheid voor de stem van het volk. Het symboliseert het idee dat het koningshuis meer respect heeft voor de koninklijke verbondenheid dan voor de onderdanen. In dit geval de onderdanen van de dictators, maar ook voor de mening van het eigen Britse volk. Want een huwelijksinvitatie leidt niet tot een economisch noodzakelijk staatsbezoek, nee, het is een persoonlijke feestuitnodiging. Absolute monarchen en dictators die democratie weigeren verdienen geen feestje met gekke kroontjes in een Brits paleis op kosten van de kiezers. Het Britse koningshuis had hen nooit mogen uitnodigen, hoe dol het ook is op koninklijk netwerken en royal bonding.
