Mijn haren zijn nog nat van de douche. Normaal gesproken vind ik dat vervelend, maar vandaag staat de verwarming zo hoog dat ik blij ben dat er nog ergens vocht van kan verdampen. De ramen van mijn kamer zijn beslagen, maar de spiegel is nog glad.
Ik sta voor die spiegel en kijk mezelf aan. Het is gek: zoals je kunt opgaan in de ogen van een ander, kan dat nooit met jezelf. Van jezelf kun je niets anders zijn dan een vervreemding, een rationele beoordelaar. Je kunt uit een spiegelbeeld nooit woorden trekken zoals uit de ogen van diegene tegenover je. Het moment van synergie waarbij er iets beters wordt geborden tussen twee meningen in; zulke dialogen voer je niet met jezelf (ook niet als je twijfelt).
We blijven rationele wezens met een vervreemdend spiegelbeeld waarvan slechts de oppervlake zichtbaar is.
No comments:
Post a Comment